Скачать с ютуб Σκιάχτρο - Ενθύμιο в хорошем качестве

Σκιάχτρο - Ενθύμιο

Facebook page:   / 100063504697233   Spotify: https://open.spotify.com/artist/2xj9x... Μουσική Παραγωγή: Tsekos/Σκιάχτρο Μίξη/Mastering: Tsekos Προγραμματισμός: Tsekos Artwork: Aristoteles Yaprakas   / aristoteles_y   Στίχοι: Το ρίσκο που πήρα μου βγήκε. Είμαι δικός σου καθρέφτης, διάβασέ με λλυΚε... Πόσοι να ισχυρίστηκαν οτι με μάθαν απ' έξω καμιά σημασία δεν είχε. Ζώντας στην απ' έξω, τα γκρίζα ντουβάρια μου, λόγος να αντέξω. Και στο υπογράφω, στο σπίτι μου μέσα κανείς απο δαύτους δεν μπήκε. Εσύ πριγκριπέσσα; Που λες πως με ξέρεις απ' έξω μα πώς; Αφού απ' το μυαλό μου δεν σε είδα ποτέ να φεύγεις απο μέσα. Θυμάσαι; Με δάκρυα στα μάτια το στόμα μου ξέπλυνα, γιατί όσες φρίκες κι αν έφαγα η γεύση που μένει αν πεις ψέματα σ' οτι αγαπάς είναι απαίσια. Στίχοι μου γίναν tattoo σε κορμιά, συντροφιά σε αγνώστων τα αφτιά νύχτες άπειρες. Γίναν τροφή σε παιδιά που είναι πια 30άρηδες. Αγγίζουν ανθρώπους οι στίχοι σου, λες. Τί σκατά πια άλλο θα 'θελες. Λέω να ανέβω στον Λυκαβηττό κι αφού σκίσω στα δυο το μυαλό μου, θα ούρλιαζα Αθήνα κοίτα πώς κατάντησες... Μα τώρα θα ψάχνανε τα κινητά τους να ανοίξουν τις κάμερες. Καλά μου τα 'λεγες, όταν θα σβήσουν τα φώτα, τα bro και οι αγκαλιές είναι χάρτινες. Δεν ήταν τυχαίο που με βρήκα όταν άρχισαν να με ρωτάνε πού χάθηκες; Κι έχω τα μάτια μου μάρτυρες, που όταν να φάω δεν είχα πιο πολύ μ' αγάπησες. Ζωή που μετριέται σε πράξεις κι ας είναι κοινό για όλους το ίσον. Ξέρω τί θέλω να ζήσω, κι αν σβήσω να κλείσω τα μάτια μου ως η αδυναμία σου. Να σε έχω δίπλα μου ως το τότε κι ορκίζομαι έναν προς έναν τους φόβους σου όλους που θα τους γαμ... Γιατί μόνο τα όμορφα αξίζουν την ταχυπαλμία σου. Κάνουμε ευχές όσο αστέρια απο πάνω μας αυτοκτονούν. Νιώθω πως μας κλέψανε τόσα, που κι όλα να τα 'παιρνα πίσω διπλά, δεν αρκούν... Καμιά συννεφιά μην σκιάζει τα μάτια σου όπου κι αν κοιτούν. Φτιάξ' τον ουρανό σου κι ώσπου να νυχτώσει, τα αστέρια πάντα θα φανούν. Παιδιά που φοβούνται για το αύριο. Με το "για πάντα" που λεν' τί εννοούν; Σφιχτά την κρατά μα φοβάται πως μια μέρα θα ξεχαστούν... Γονείς που γυρίσαν την πλάτη, γιατί η αγάπη πεθαίνει αργά σε στρωμένο κρεβάτι που υπάρχει μονάχα για να κοιμηθούν... Πώς ξημερώνουν οι μέρες;! Μα αφού ξεκινά απ' τις μανάδες σας και τους πατέρες, να πεις στον λεβέντη σου μόνο με χέρια. Ποτέ με μαχαίρια. Γιατί όταν υπάρχουν συμφέροντα πάντα γεννιούνται στρατοί και αγέλες. Γιατί ο Μιχάλης και ο Άλκης αλλάζουν ονόματα, πόλεις και χρώματα απλά στις φανέλες. Να πείτε στις κόρες σας πως μεγαλώνοντας μόνο, θα γίνουν κοπέλες. Γιατί θέλει πράξεις και θάρρος μια μέρα να γίνουν Γυναίκες. Να πεις στα παιδιά σου ο τόπος αυτός είναι οι μνήμες τους. Όχι τα σύνορα, ούτε και οι σημαίες. Να πεις πως η κρίση είναι εδώ και δεν πέρασε, όσο η Πατησίων διασχίζει φαβέλες... Να πεις στο παιδί σου να ακούσει τον Βρώμικο Νότο, τον Detro, να ακούσει Ψυχόδραμα. Πες πόσο κατακριτέο ήταν το ραπ τότε, εκείνα τα χρόνια, για αυτό είχαν ανάγκη ψευδώνυμα. Για το παιδί μου να γίνω οικογένεια. Μια έννοια που ποτέ δεν γνώρισα. Κοίτα παιδί μου να γίνεις θα πω η αλλαγή που δεν μπόρεσα... Ζωή που μετριέται σε πράξεις και ας είναι κοινό για όλους το ίσον. Ξέρω τί θέλω να ζήσω κι αν σβήσω να κλείσω τα μάτια μου ως η αδυναμία σου. Τον Χρήστο να πει πως την έκανε πάλι. Και πάλι θα τον συγχωρήσω, γιατί έτσι είναι οι σχέσεις των φίλων. Κι ήταν τιμή μου που είχα την φιλιά σου. Με άσπρα μαλλιά την γυναίκα μου, να λέει ποιο χάραμα έχει άρωμα δίχως εκείνον; Ποιο μαξιλάρι αμοίραστο γίνεται κι έμπνευση ονείρων; "Έτσι είναι αυτά. Κι η ζωή προχωρά..." θα της πουν τα εγγόνια της, μα όσο θα έν' την ζωή αλυσίδα θυμίζω οι ανθρώποι μας παίζουν τον ρόλο των κρίκων. Ο γιος μου να πει πως απέτυχα, μα το ταξίδι μου να το θυμάται ως ντόμπρο και τίμιο. Για να αποσπάσω έστω ένα της γέλιο, να κάνω χιλιάδες φορές τον ηλίθιο. Στην κόρη μου θέλω ως πατέρας να γίνω το πιο όμορφο ενθύμιο. Γιατί ότι μεγάλωσε στην μοναξιά του, στο τέλος πεθαίνει ως αγρίμι, κυρ-Θύμιο... Κάνουμε ευχές όσο αστέρια απο πάνω μας αυτοκτονούν. Νιώθω πως μας κλέψανε τόσα, που κι όλα να τα 'παιρνα πίσω διπλά, δεν αρκούν... Καμιά συννεφιά μην σκιάζει τα μάτια σου όπου κι αν κοιτούν. Φτιάξ' τον ουρανό σου καρδιά μου και σίγουρη να 'σαι τα αστέρια στο τέλος πάντα θα φανούν. Παιδιά που φοβούνται για το αύριο. Με το "για πάντα" που λεν' τί εννοούν; Σφιχτά την κρατά μα φοβάται πως μια μέρα θα ξεχαστούν... Μα γίναν γονείς που ανταλλάσσουν αγάπη. Για αυτή μιλάν' στα δικά τους παιδιά κάθε βράδυ, σαν παραμύθι ώσπου να κοιμηθούν.