Скачать с ютуб Edyta Piecha - Powrót do domu. Polska (ЭДИТА ПЬЕХА - Возвращение домой) - dokument. film. biograf. в хорошем качестве

Edyta Piecha - Powrót do domu. Polska (ЭДИТА ПЬЕХА - Возвращение домой) - dokument. film. biograf.

Rosyjski film dokumentujący przyjazd do Polski, do Boguszowa, w 2004 jednej z największych artystek na rosyjskiej, a wcześniej radzieckiej estradzie - Pani Edyty Piechy. Telewizja rosyjska zatytułowała go "Powrót do domu. Polska" - wszystko dlatego, że Pani Edyta Piecha jest Polką i w 2004 po kilkuletniej przerwie, przyjechała odwiedzić mogiłę mamy i ojczyma oraz przyjaciółkę, koleżanki z klasy, sąsiadów....ale głównie wizyta ta stała się okazję do powrotu w dziecięce lata, lata młodości, radości. W filmie większość rozmów prowadzona jest w języku polskim (z tekstowym tłumaczeniem na rosyjski) - momentami sama Edyta Piecha tłumaczy z polskiego na rosyjski - gdyż dokument ten był produkowany z myślą o rosyjskim telewidzu..., jednakże polski widz nie musi się zniechęcać zakładając z góry że to jest szyfr nie do odgadnięcia...Ostatecznie przecież język rosyjski to bliski polskiemu, język słowiański i wierzę, że Polacy, którzy znają język polski w stopniu bardzo dobrym (co pozornie dotyczy ok. 30% Polaków znających synonimy, archaizmy, starających poznać etymologię swojego języka ojczystego, czyli dla tych którzy książki nie tylko mają, ale również czytają)..oni poradzą sobie ze zrozumieniem tych prostych sformułowań użytych w filmie w 90% w sposób celujący... Edyta Maria Piecha urodziła się 31 lipca 1937 w Noyelles-sous-Lens we Francji i do dziś jest czynną zawodowo piosenkarką. Jak jej rodzina trafiła do Francji? Dziadek piosenkarki wraz z sześciorgiem swoich dzieci osiedlił się w północnej Francji przed II wojną światową. Przyszła na świat w polskiej rodzinie górniczej. Jej ojciec Stanisław Piecha pracował w kopalniach francuskiego departamentu Pas-de-Calais, a mama - Felicja Korolewska – zajmowała się dziećmi i domem. Niestety, w 1941 roku ojciec zmarł na pylicę. Edyta miała wtedy cztery lata. Po śmierci ojca – górnika groziła im eksmisja jeśli ktoś z domowników nie podejmie pracy w kopani . Aby uniknąć bezdomności, pracę w kopalni podjął 14-letni brat Edyty - Paweł. Niestety, trzy lata później zachorował na gruźlicę i zmarł. Edycie i jej matce ponownie groziła eksmisja i bieda. Koleżanki jej matki, postanowiły wyswatać ją ze starym kawalerem. Postanowiła poślubić Jana Gołąba, działacza komunistycznego. Para wkrótce się pobrała, a po roku urodził im się syn. Po zakończeniu II wojny światowej rodzina przyjechała do Polski. Młodziutka Edyta wróciła do kraju swoich przodków z mamą, ojczymem i bratem. Rodzina osiedliła się w Boguszowie przy ulicy 1 Maja, gdzie przyszła artystka mieszkała w latach 1946-1955. Pierwszą komunię świętą przyjęła w kościele pod wezwaniem Św. Trójcy w Boguszowie-Gorcach. Także w Boguszowie Edyta uczęszczała do szkoły podstawowej, którą ukończyła w 1951 roku. Następnie podjęła naukę w Liceum Pedagogicznym w Wałbrzychu. Po jego ukończeniu zdała trzyczęściowy egzamin dzięki czemu dostała możliwość wyjechania na studia do Związku Radzieckiego, co w 1955 roku jawiło się niczym dzisiaj Oxford. Rozpoczęła Studia Psychologiczne na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Leningradzkiego. Zamieszkała w akademiku. Niedługo później jej muzyczny talent został przypadkiem odkryty przez Aleksandra Broniewickiego, który namówił ją na dołączenie najpierw do chóru polskich studentów a po jakimś czasie stworzonego przez siebie studenckiego zespołu intsrumentalno -wokalnego (który był pierwszym tego typu zespołem w ZSRR), gdzie oprócz niej było także 13 mężczyzn. Niektórzy grali na instrumentach muzycznych: jeden na kontrabasie, inny na pianinie. W jednym z wywiadów wspominała, że po otrzymaniu sowitego stypendium (ok. 900 rubli -600 od rządu radzieckiego, a 300 od polskiego - co przekraczało pensję inżyniera, która wynosiła 700 rubli) , przytyła z 59 do 85 kilogramów. Na scenie zadebiutowała jako solistka studenckiego zespołu muzycznego Drużba podczas koncertu noworocznego 1955/1956 i została dobrze przyjęta przez publiczność. Jej popularność systematycznie rosła, dlatego też postanowiła się poświęcić karierze estradowej, zaniedbując niego studia psychologiczne. Szybko przylgnął do niej tytuł pierwszej gwiazdy radzieckiej estrady. Polka podbiła ZSRR, a w jej rodzinnych stronach stosunkowo szybko zrobiło się o niej głośno. Okazuje się, że piosenkę „Autobus czerwony” usłyszał w 1956 roku na lotnisku w Nowosybirsku pewien reporter „Dookoła świata”. Podczas pracy nad kolejnym reportażem postanowił go zatytułować „Jak autobus czerwony zawędrował do syberyjskiej Tajgi”. W 1957 roku Drużba wzięła udział w VI Międzynarodowym Festiwalu Młodzieży i Studentów w Moskwie, podczas którego triumfowali, zdobywając złoty medal i tytuł laureata festiwalu. CDN....