Скачать с ютуб Dördüncü Bab: Bir Yusuf, Bir Şivekâr - İsmet Özel в хорошем качестве

Dördüncü Bab: Bir Yusuf, Bir Şivekâr - İsmet Özel

*Christopher Young - The Uninvited **Charles Gleyre - Le Déluge, 1856 Şivekâr buldu Kendi arayışında bir karşılık bulunduğunu. Ya Yusuf? Peki, Hüsnü Yusuf bulunmak istiyor muydu? Harikulade bir bahçede Cinlerin arasında geçmişti günleri Öğrenmişti cinlerden yüzlerce hüner İnsanlar arasında kalsaydı eğer Hükmetmek ve itaat etmekten başka bir alanda Yusuf’a rahat vermezdi onlar. Gülünç özlemleri insanların Sinir bozucu tedirginlikle Ve derinlik karşısında gösterdikleri Şiddetli ve tamamen mankafa tepki Bütün bunlar Hüsnü Yusuf için Bezgin bir hayat demekti. Kalkıp, çıkıp, uzaklaşıp İnsanların dünyasından Yusuf’un mahremiyetine kadar uzanan Bu pejmürde kız da neyin nesi? Önce halinden ona hiçbir şey söylemedi Bıraktı Konuşsun Şivekâr. Aman Allah’ım! Şivekâr konuştukça Yusuf’un her yanına Oklar saplandı sanki. Dertli gönül neymiş Gönüle dert neden düşermiş Nasıl olurmuş göze almak Gözlerden ötesini Yağmadan, çapuldan, hazıra konmaktan uzak Akları, karaları, bütün renkleri esirgeyip Esirgenmeyi hak etmek Ve dönenmek evrende arındırıcı İtimada şayan bir rüzgâr gibi. Hayret ki cinler bu kızı kaçırmamış Bu fevkalade gönlüyle. Şivekâr’ı dinledikten sonra Yusuf Ancak anlayabildi kendi başına neler geldiğini. Sonra açarken uzun uzun halini kıza Sanki ona bir şeyler iade etti. Bir Yusuf, bir Şivekâr Anlamı yoktu artık ayrı hayatlarının Çabuk anladılar ki armağanmış yaşadıkları Verilmeyi beklemişler birbirlerine. İki insan diyelim isterseniz artık onlara Bizler de başvuralım Tarihin ve tabiatın Güç yetiremediği O ifadeye. İki insan bir araya gelince İki taşın beraberliği gibi olmaz Diyelim iki salkım Bir çift kuş, yılanlar, kurbağalar, göçmen sürüler Yarasa aşiretleri, birbirine açılan tanrısız mağaralar Yabancılık Yalıtkanlık üretirler ha bire. İnsan soyu İletkenliğiyle ünlüdür öteki türler arasında İki insan Başka hiçbir yaratıkta olmayan Geçirgen bağın başlatıcısıdır Anneler ve babalar Oğullar, kızlar, hısımlar Komşular, hemşeriler, yurttaşlar Hangileri arasından seçilirse seçilsin İki insan bir araya gelince O geçirgen bağa bir ilmek atar Bazen fiyonk olur arada Bazen her şey düğümlenir Yine de sonuna kadar Bu bağın götürdüğü Yere kadar gitmez İnsanlar Dostluğa, kandaşlığa, aşka evet Evet ama nereye kadar? Bunun bir son kertesi vardır Binlerce yıl iki insandan çok azı Son kerteyi birlikte tanımıştır. Sûra üfürülürken, çan çalınırken, ölü gömülürken İki insan tahsil eder zamanı En doğrusu son kertede iki insan Vakitsiz okunmuş bir ezandır Yusuf ile Şivekâr Vakitsiz okundular Çünkü zaman İki insan Ya da Hiç... Gün batımı yaklaşıyor Birazdan bahçeye geri gelecek cinler Her sabah gün ışıdığı zaman Üç cin Gökleren, Sarlanan ve Kızguran İri kuşlar şekline girip havalanırlar Sormaya gelmez gün boyu yaptıkları Ama onlar görecek olursa Yusuf'un yanında bir insanı Hiddetleri neye mal olur Bunu Yusuf bilmiyor. Güneş battı batacak derken Yusuf gönlünün sıcaklığıyla buram buram Tütsülenen eşine sevecen bir tokat indiriyor Bir elma haline giriyor Şivekâr Hani bir zamanlar bir kuru Ekmeğimiz vardı ya Onun gibi bir kenara koyuyor. Cinler geniş kanatlarıyla alaca gökten süzülüp Toprağa silkinerek konduklarında İnsan şekline giriyorlar Bir İki Üç “Burada bir insan kokusu var” “İnsan kokuyor buralar” “İnsan var” Cinlerle yıllarca beraberliğin verdiği pişkinlikle Hatta biraz azarlar gibi cevap veriyor Yusuf “Bu bahçede benden gayri insan ne arar” “Kokuysa sizin dişleriniz arasından geliyordur” “Kaç insan parçaladınız acaba?” Cinleri kandırmak o kadar kolay değil “Nedir Yusuf” diyorlar “Sen eskiden hiç kendinden” “İnsan diye bahsetmezdin?” O gece böyle geçer Ertesi gün Yusuf ile Şivekâr Yine birbirlerine kalır Çevre olurlar birbirlerine Gün batar Elma olur Şivekâr Birkaç hafta, sonra ay Aylar çoğalır Şivekâr gebe kalır Elmayı cin gözünden saklamanın imkânı yoktur artık.