Скачать с ютуб Rode Duivels op het WK 1990: Het trauma David Platt в хорошем качестве

Rode Duivels op het WK 1990: Het trauma David Platt

Italië bracht de Rode Duivels 40 jaar geleden met de tweede plaats op het EK het grootste succes ooit. Tien jaar later, ook in Italië, in 1990 speelde België een erg sterk WK maar zorgde David Platt voor een nationaal voetbaltrauma. De voorbereiding van het WK van 1990 verloopt niet van een leien dakje. Walter Meeuws had in 1989 de fakkel overgenomen van Guy Thys als bondscoach, maar net voor de mondiale krijgt Meeuws zijn ontslag. Slechte resultaten en ruzie met Enzo Scifo hadden daarvoor gezorgd. Thys komt terug en werd door de Belgische Voetbalbond aangesteld als bondscoach voor het WK 1990 in Italië. Thys moest enkele brandhaarden blussen. Scifo, in conflict met Meeuws, werd aanvankelijk niet tot éénieders tevredenheid in ere hersteld en voor de centrale defensie hield een keuze voor Clijsters, Albert, Grün of Demol de bondscoach ‘s nachts wakker. Maar Thys zette in de voorbereidingsmatchen ook Jan Ceulemans op de bank. Geen simpele beslissing want de Caje was toch het symbool van de gouden generatie van de jaren 80. Thys sprak bij zijn selectiekeuze zelfs niet mis te verstane woorden. “De groep bestaat uit 22 spelers en niet uit 11. Het is voor iedereen gelijk. De bankzitters wordt gevraagd geen scène te maken. Iedereen die het daar niet mee eens is, kan zijn koffers pakken.” Het land keek niet meer verbaasd op toen Jan Ceulemans aan het WK begon met een plaats op de bank. Ceulemans voelde zich gefrustreerd en sprak de legendarische woorden: ” Er is iets gebroken tussen Guy Thys en mij”. Maar lang zonder de Caje werd er niet gespeeld. Al in de rust van de eerste match tegen Zuid-Korea (2-0 winst) werd ‘de ouwe’ van stal gehaald. In de volgende match tegen Uruguay scoorde een alweer onvermoeibare Ceulemans de 3-0 (eindstand 3-1). België was na twee matchen al geplaatst voor de tweede ronde. Als er één iemand zich in de Villa Quaranta in Verona in zijn sas voelde was het Enzo Scifo. Op de Mondiale werd zijn naam zelfs in Italië bezongen. De Siciliaan was een ‘gebuisde’ Interspeler maar na de match tegen Uruguay kopte de Italiaanse sportkrant Gazzetta dello Sport ‘Hai visto Scifo, Inter?’ (Heb je Scifo gezien Inter?). Scifo speelde weergaloos en scoorde met een heerlijk afstandsschot de 2-0. Wanneer de bal tegen de touwen vliegt wordt Rik De Saedeleer op één van zijn weinige professionele leugens ooit betrapt. “En zijn Nederlands wordt altijd maar beter..”, roept de commentator in volle vreugde. Over het technisch vermogen van maestro Scifo kan je prozaïsche verhalen schrijven en poëtische woorden uitspreken maar het Nederlands is één van de meest technisch spelers ooit in het Belgische shirt nooit machtig geweest. “Ik had er toch wel onder geleden dat ik mislukt was bij Inter”, gaf Scifo later mee. “De Mondiale gaf me een geweldig gevoel van erkenning en een kans om de wereld te tonen dat ik topvoetbal aankon. Ik vond mezelf terug als voetballer. Dat was het belangrijkste. Jammer dat we in onze beste match tegen Engeland pech kenden.” Vraag aan de gemiddelde Belgische voetbalsupporter (ouder dan 25 jaar) welke Fransman met zijn goal de Rode Duivels uit de WK-finale van 2018 hield en heel wat fans zullen het antwoord schuldig blijven. Maar de naam David Platt zal niemand ooit vergeten. En toch ging het hier slechts om de 1/8e finale van de Wereldbeker. De vrije trap van Paul Gascoigne in de 119de minuut ging met een boogbal richting strafschopgebied. “Ik gaf de slechtste pass die iemand ooit op zo’n moment in het voetbal heeft gegeven maar Platt deed er iets geweldigs mee”, getuigde de flamboyante Engelse middenvelder. Dat Ceulemans en Scifo eerder de paal troffen en dat de Rode Duivels beter en aanvallender voetbal hadden gebracht dan in Mexico 86 deed er helaas niet toe. “Het is één van de weinige keren dat ik spelers heb zien huilen na een verloren wedstrijd”, zei Marc Degryse achteraf. ”Begrijpelijk. Dat is voetbal zeggen ze. Maar ik verzeker je: dat was een drama.” De fatale Platt-seconde zal altijd een de meest pijnlijke nationale voetbalherinneringen blijven. “De voetbalgoden zijn vanavond blind geweest”, concludeerde woordkunstenaar en radiostem Jan Wauters.