Скачать с ютуб قصّه‌ی دوریِ آدم‌ها از دریا - فاضل نظری в хорошем качестве

قصّه‌ی دوریِ آدم‌ها از دریا - فاضل نظری

زیباییِ این قصّه اینه که آدم خودشو یکی از اون قطره‌های اون دریای موّاج ببینه. یعنی وقتی تو این دریای متلاطم آدم نگاه می‌کنه، احساس کنه یکی از اون قطره‌ها خودشه که داره ام‌روز با موج‌ها حرکت می‌کنه و این غمی که توی این ماجرا هست، یه غمِ مقدّسه. بسته‌گی داره که آدما در چه مرتبه‌ای باشن؛ به هم‌اون میزان و به هم‌اون اندازه غم دارند. غم یعنی تلاشِ ما برای به‌دست‌آوردن. غم یعنی فکرکردن به اون چیزهایی که نداریم، اون‌جاهایی که باید باشیم و نیستیم. گفت «از نیستان تا مرا بُبریده‌اند/ در نفیرم مرد و زن نالیده‌اند»؛ شده‌یم یه نِیْ که هرکس در ما حتا شورِ شادی هم بِدَمه صدای غم از ما برمیاد. برای این‌که می‌دونیم جُدا شده‌یم و قراره برگردیم. گفت: «هرچیز که در جُستنِ آنی، آنی» و این غم هرچه متعالی‌تر باشه، آدم‌ها متعالی‌تر می‌شن. یکی غمِ نان داره، یکی غمِ جانان داره. این دو غم با هم قابلِ مقایسه نیستند. یکی تلخیِ شرابِ کهنه‌ست، یکی تلخیِ زَهره و این دو باهم قابلِ مقایسه نیستند. فکر کنم این قصّه هم‌اون دوریِ ما از این دریاست...‏