Скачать с ютуб Erisin Dağların Karı - Loudingirra Özdemir ( Milan, İtalya) в хорошем качестве

Erisin Dağların Karı - Loudingirra Özdemir ( Milan, İtalya)

100 ÜLKEDE 100 TÜRKÜ ÇAĞIRMAK "Gezdikçe yalnızlaşacaksın." dedi. "Bunu biliyorsun değil mi?" "Biliyorum." dedim. "Peki, bu durum seni kaygılandırmıyor mu?" "Kaygılandırıyor." "Bir gün yorulacaksın ve bir yere yerleşmek isteyeceksin, işte o zaman etrafında kimseyi bulamayacaksın." "Biliyorum." dedim. Ortam ve zamanın konuşmak için uygun olmadığını anlamış olacak ki bir süre sonra sustu. Deminden beri gözlerimi ayırmadan dışarı baktığım pencerenin önünden gökyüzü geçiyordu. Yaprakları seyrelen ağaç dalları; yıldızları yakalamak için pusu kuruyor, gizleniyor, gözüne kestirdiğinin üzerine atılıyordu. Sonra, o kargaşanın içinden onun yüzü beliriyordu. Ne kadar da güzeldi! Bana gülümsüyordu, ben de ona gülümsüyordum. Kitaplarda bulamadıklarımı anlatıyordu, kafamın içi aydınlanıyordu, kendimi ve evreni anlamak üzereydim. Yanımdaki, tekrar konuştu: "Madem öyle, neden çok geç olmadan düzenli bir hayat kurmuyorsun?" Yaşamakta olduğum bu sıradışı deneyim bölündüğü için canım sıkılmıştı. Bakışlarımı pencereden ayırıp, yanımda sırtüstü uzanmış bir halde yatan sesin sahibine çevirdim. Sahi hangi dilde konuşuyordu? Biz onunla hangi dilde anlaşıyorduk? Ürperdim. Yüksek bir ses tonuyla: "Sen Türkçe mi konuşuyorsun?" diye sordum. İrkildi. O ana kadar fısıldayarak konuştuğumuzun farkında değildim. Hızlıca yataktan doğruldu, el yordamıyla prizi buldu, ışığı açtı. Ben ise onu soru yağmuruna tutuyordum: "Ne zaman geldim buraya, hangi şehirdeyim? Yüzüme kaygıyla bakan bu gözler karşısında kendime geliyorum. Gdansk'taydım. Bu şehre dün gelmiştim ve yüzüme kaygıyla bakan bu gözler, dün gece yarısı, kalacak bir yerim olmadığı için, bir park bankının üzerinde yatarken beni evine davet eden aynı kişinin gözleriydi.