Скачать с ютуб دکتر علی زمانی: حضور دیگری، معنای زندگی в хорошем качестве

دکتر علی زمانی: حضور دیگری، معنای زندگی

دکترامیرعباس علی‌زمانی (استادیار فلسفه دانشگاه تهران) در آغاز نشست با اشاره به موضوع روز جهانی فلسفه که «دیگری» است گفت: در دنیای امروز و درعرصه‌های مختلف مانند: سینما، درام، نمایش‌نامه، فلسفه، ادبیات، بین‌الملل و سیاست هیچ موضوعی به‌اندازه «دیگری» مهم نیست و موضوع اصلی حال حاضر در عرصه بین‌المللی، همین عرصه «دیگری» است و تصور بر این است که ما زندگی را می‌سازیم، می‌آفرینیم و معمار آن هستیم، ولی واقعیت این است که «من» وجود ندارد و در اصل وجود «من» با «دیگری» است که معنا می‌بخشد. وی افزود: ما مانند ماهیانی هستیم که غرق در دریا هستیم و در این دریا انواع موجودات حضور دارند و آن‌ها هستند که به تعبیری، زندگی ما را معنا می‌‌کنند. من و دیگری در یک دیالکتیک هستیم. وقتی می‌گوییم غرق در دیگری هستیم یعنی از لحظه تولد با دیگری هستیم، با دیگری زندگی می‌کنیم و با دیگری زندگی‌ ما پایان می‌یابد. دکتر علی‌زمانی خوش‌حالی، شادی، عشق، کار، درس، تنفر، رسانه و پول را را مواردی دانست که از لحظه به‌دنیا آمدن تا زمان مرگ، با دیگری در ارتباط است، چنان‌که در دنیای جدید «من» وجود ندارد و همه «دیگری» است. وجود انسان، وجود با «دیگری» است و با آن معنا پیدا می‌کند. ایشان، با اشاره به این‌که معنا در خود بودن و خود شدن است، خود بودن را در عین داشتن تفاوت‌ها، اصالت دانست و چهار عنصر اصلی فلسفه سقراط را: شناخت خود، خود بودن، مراقبت از خود و ارتقای خود برشمرد. وی با بیان این پرسش که حضور و ارتباط با دیگری بی‌معنا یا معنابخش است، افزود: برخی از ارتباط‌ها با دیگری می‌تواند یکی از این دو نتیجه را دربرداشته باشد که یا «مانع» یا «خود» معنا هستند و این بستگی به کدام «دیگری» و نوع ارتباط با آن است که در طیف «دیگری»، از همه مهم‌تر «انسان» و رابطه مناسب، دوسویه، تکمیلی و اصلاحی در این رابطه است. روابط «وسیله هدف» و «جزء و کل» دو نوع روابطی هستند که دکتر علی‌زمانی بدان اشاره کرد و رابطه وسیله هدف را رابطه ابزاری، یک‌سویه و وسیله شدن و رابطه جزء و کل را رابطه «من» با «دیگری» و تشکیل یک کل و با یک‌دیگر «من» شدن و رابطه‌ای دوسویه بیان کرد که در این رابطه، «من» محور نیست و رابطه اصیل «من» در حرکت مداوم «شدن» است. داشتن حال خوب، محصول ارتباط است و معنا در ارتباط و فراتر از خود و ارتباط با «دیگری» شکل می‌گیرد.